Ayrıca Komisyon, XXI. Genel Raporu'nda (1992) rekabet politikasının Tek Pazar'ın temel unsurlarından
biri olduğuna işaret etmiştir. Yukarıda belirtilen hususların ışığında, Topluluk Rekabet Hukuku'nun esas itibariyle üç temel
hedefi mevcuttur:
Birinci temel hedef, işletmeler arasında rekabeti bozucu ya da kısıtlayıcı ticari engeller
geliştirilmesinin, hakim durumun kötüye kullanılmasının ve rekabeti sınırlayıcı ya da bozucu devlet yardımlarının
önlenmesidir.
İkinci temel hedef, etkin bir rekabetin tesis edilerek, Tek Pazar'ın kurulmasını sağlamaktır.
Üçüncü temel hedef ise, ticari etkinliğin, gelişmenin ve tüketicinin yararına doğru hareket eden bir fiyat rekabetinin
sağlanmasıdır.
Avrupa Birliği Rekabet Hukuku'nun temel esasları yukarıda anlatılanların üzerine inşaa
edilmiştir. Birlik Rekabet Hukuku sürekli gelişen bir hukuk dalıdır. Zaman içerisinde ihtiyaç baş gösterdikçe Komisyon
vasıtasıyla bir çok değişikliğe gidilebilmektedir. Nitekim son olarak dağıtım sistemlerini düzenleyen Tüzük'ler yürürlükten
kaldırılarak yeni bir düzenleme uygulamaya alınmıştır. Bu yeni uygulamayı KOBİ'ler açısından değerlendirmekte yarar vardır.
Avrupa Birliği, teşebbüsler arası dikey anlaşmalara Amsterdam Antlaşması'nın 81 (1) maddesinden 81 (3) madde
uyarınca grup muafiyeti tanıyan üç tüzüğü 1 Haziran 2000 tarihinden itibaren yürürlükten kaldırarak 31 Mayıs 2010 yılına
kadar yürürlükte kalacak yeni tüzüğü uygulamaya almaktadır. Teşebbüslerin, şayet önceki grup muafiyetlerine uyumlu olan
sözleşmeleri 31 Mayıs 2000 yılına kadar yürürlükte ise, teşebbüsler Yeni Tüzük'ün yürürlüğe giriş tarihi olan 1 Haziran
2000 tarihinden 31 Aralık 2001 tarihine kadar yürürlükten kaldırılmış bulunan muafiyet tüzüklerine uygun sözleşmeleri ile
faaliyet gösterebilceklerdir. Böylelikle teşebbüslere yeni Tüzük'ün yürürlüğe girişinden itibaren 18 aylık bir geçiş
dönemi tanınmış olduğu görülmektedir.
Yeni düzenlemenin ana felsefesi markalar-arası rekabete dayanmasıdır.
Markalar-arası rekabetin arz ve talep boyutunda etkin olarak var olması durumunda, üretim, dağıtım ve yeniden satış aşamalarında
kısıtlayıcı rekabet kurallarının daha esnek sınırlarda uygulanabilmesi sözkonusu olabilmektedir. Bu durumda da marka-içi
rekabetin belirli ölçüde sınırlandırılmasına göz yumulabilmektedir. Yeni düzenleme, katı hukuki yaklaşımlardan öteye
ekonomik yaklaşımlara önem vermektedir.
Bu yeni düzenleme ile, iki ya da birçok teşebbüs arasında üretim
ya da dağıtım zincirinin değişik seviyelerinde malların ya da hizmetlerin alımına, satımına ve yeniden satımına ilişkin
akdedecekleri sözleşmeleri Antlaşma'nın 81 (1) maddesi hükümlerinin uygulanmasından muaf tutmaktadır.
Öte
yandan Rekabet Hukuku'nun dikey anlaşmalara ilişkin getirdiği en temel sınırlama, rakip teşebbüsler arasında mal ve hizmet
dağıtımına yönelik sözleşmelerin yasaklanmasıdır. Ancak Yeni Tüzük bu konuda da üç esneklik göstermektedir: Yeniden
satıcının yıllık cirosunun 100 milyon Euro'dan az olması veya yeniden satıcının, dağıtıcısı konumuna girdiği teşebbüsün kendisi
ile rekabet halindeki mal ve hizmetlerinin bizzat üreticisi olmaması durumunda ve son olarak da sağlayıcının dağıtımın bir çok
seviyesinde hizmet arz etmesi ve sözkonusu hizmetlerin yeniden satıcı tarafından verilmemesi bu teşebbüsler arasında yapılacak
olan tek yönlü anlaşmaların muafiyetten yararlanması olanak dahilindedir.Â
1-Kurucu Roma
Antlaşması'nda rekabet kurallarını düzenleyen 85. maddesi Amestardam Antlaşması'na 81. madde olarak geçirilmiştir.
2-1983/83 Sayılı Tek Elden Dağıtım Anlaşmalarına İlişkin Komisyon Tüzüğü, ATRG, L 173, 1983.
1984/83 Sayılı Tek
Elden Satın Alma Anlaşmalarına İlişkin Komisyon Tüzüğü, ATRG, L 173, 1983.
1984/83 ve 1983/83 Sayılı Tüzüklerin
Sürelerini Uzatan Tüzük, ATRG, C 121, 1997.
4087/88 Sayılı Franşiz Anlaşmalarına İlişkin Komisyon Tüzüğü, ATRG, L
359, 1988.
3-Tek Yönlü kavramından biribirlerinin dağıtıcı olamamak anlaşılmalıdır.